Een paar dagen geleden werd ik benaderd door Cinemien of ik een Spaanse film zou willen beoordelen die zij op 20 juli in Nederland uitbrengen. Cinemien is een onafhankelijke filmdistributeur die eigen films op de markt brengt.

Mijn dochter en ik zijn groot fan van onafhankelijke films, dus we zijn er op ons gemak voor gaan zitten. Samen op de bank, met de laptop in het midden.

Summer 1993 is het verhaal van een veelbewogen zomer, gezien door de ogen van de zesjarige Frida. Na de dood van haar ouders, verlaat Frida de stad Barcelona om bij haar oom, tante en kleinere nichtje te gaan wonen op het Catalaanse platteland. De film laat zien dat iedereen zal moeten leren om zich aan te passen aan de nieuwe situatie en het verlies op zijn eigen manier te verwerken.
Thema’s zoals eenzaamheid en verwarring zijn subtiel vertegenwoordigd vanaf het begin van de film. Regelmatig zie je Frida weerspiegeld als eenzame figuur die haar omgeving en de veranderingen die optreden nauw observeert. De authenticiteit van de film wordt benadrukt door de afwezigheid van het gebruik van de steadycam. Cameraman Santiago Racaj benadert op zeer succesvolle manier het perspectief van het kind.
Een ander thema dat in de film belicht wordt is aids . Het valt me op dat de ziekte die de dood van de ouders van Frida heeft veroorzaakt op geen enkel moment wordt genoemd. Waarschijnlijk omdat er in die tijd nog veel onwetendheid rondom de ziekte was en zoals je ziet in de houding van de grootmoeder, is de oorzaak een schande voor de familie. De beelden illustreren dat volwassenen vaak niet over gevoelige kwesties praten in het bijzijn van kinderen met de overtuiging dat ze moeilijke situaties niet kunnen begrijpen.

De sleutel van de overweldigende film is het natuurlijke acteertalent van de twee kinderen Laia Artigas (Frida) en Paula Robles (Anna). Het is bijzonder goed gelukt om de rol van de twee onbevangen kinderen, bij wie je volwassen emoties op hun gezicht kunt aflezen, te filmen. De stilzwijgende jaloezie van Anna op een nieuw familielid is zo realistisch dat je er kippenvel van krijgt. Na verloop van tijd zie ik een band van medeplichtigheid tussen de twee meisjes ontstaan. Echter, door de komst van de herfst en Frida´s onvermogen om de pijn te uiten, nemen de frustraties toe en de situatie dreigt uit de hand te lopen. Opeenvolgende incidenten veroorzaken spanningen en de oom en tante van Frida krijgen in toenemende mate het gevoel dat ze falen en niet in staat zijn om Frida een ‘nieuw’ thuis te bieden.
De film staat voor eerlijkheid en nauwkeurigheid waarmee bepaalde aspecten van de kindertijd worden belicht. Het laat zien hoe belangrijk het is om bewust om te gaan met de dood, en gevoelens en emoties toe te laten. Hoewel er weinig spectaculaire gebeurtenissen in de film worden getoond, maakt de film toch een diepe indruk op me. De spontane dialogen tussen de twee kleine meisjes, de gevoelens die in de ogen af te lezen zijn en de onmacht die alle personages uitstralen geven het geheel een magisch karakter.
Het lijkt erop dat regisseur Carla Simon, die debuteerde met deze deels autobiografische film, een verwachtingsvolle carrière te wachten staat.

Cinemien brengt op 20 juli de film in Nederland uit.
(In Spanje is de film Verano 1993 op 30 juni in première gegaan)

Bekijk hier de trailer van de film

Met dank aan Cinemien Nederland en aan Sara Hoogwegt voor het samen kijken en delen van haar mening over de film.