Gisteravond was het na het klappen  voor de verzorgende sector om 20.00 uur stil. Er klonk dit keer geen resistiré… Er waren geen balkonserenades. Spanje was aangeslagen. Na de officiële bevestiging dat de quarantaine, die tot 12 april zou gaan duren, met twee weken verlengd werd. In de beginfase ging Spanje er nog vrolijk tegenaan. Een land dat in de geschiedenis wel voor hetere vuren heeft gestaan en van nature van alle gebeurtenissen een feestje maakt. Maar gisteravond was het stil. Doodstil…

Een dikke maand geleden, je weet wel, toen we nog zonder mondkapjes liepen en grapjes maken over elkaar niet meer kussen, gingen er geruchten dat de Semana Santa misschien zou worden afgelast. Ik dacht bij mezelf, dat zal nooit gebeuren. Een Spanjaard pak je zijn Semana Santa niet af. Dan komt het land massaal in opstand. Ik had nooit kunnen bedenken dat dat zou gebeuren, dat het coronavirus ons in de greep zou krijgen en dat we opgesloten zouden zitten. In quarantaine! Dat gebeurt toch alleen in films of in verre landen?

Er zijn inmiddels drie weken van #quedateencasa verstreken en we hebben er nog drie te gaan. Al mijn blog/persreizen voor dit voorjaar zijn afgelast. In het begin denk je: mooi, dan ga ik eindelijk eens wat klussen oppakken die zijn blijven liggen. Maar als na een tijdje Wifi en restjes rijst de eerste levensbehoefte blijken, de volledige administratie op orde is, ik alle series op Netflix heb gezien die ik nog steeds wilde kijken en iedere dag op zondag lijkt, komt er een moment dat ik onrustig begin te worden. Ik wil mijn vrijheid terug! Ik wil mijn leven weer oppakken!

Toch luister ik naar wat de regering van me vraagt. Ik blijf thuis. Niet in de eerste plaats voor mezelf, maar verantwoording nemend voor het leven van anderen. En ik accepteer het. Ja, accepteren kan je leren.

Waarom lukt een volledige Lock down in Spanje wel en in Nederland niet? vraag ik me af. Ik denk, ik wil niemand voor het hoofd stoten, dat het Spaanse volk gehoorzamer is. Dat heeft waarschijnlijk met de geschiedenis te maken. Maar ook zie ik dat ze solidairder zijn en dat is mooi om te zien. Ik ben er dankbaar voor om in Spanje te mogen wonen, ook al zit ik, tegen mijn nog altijd Nederlandse liberale wil, opgesloten. Aan de andere kant denk ik dat het in Spanje ook onvermijdelijk is om deze maatregel te treffen. Zie je al voor je wat er nu, tijdens de Semana Santa gebeurd zou zijn. Iedereen de straat op. En met zijn allen naar het strand. Dan hadden we net zo goed de eerste drie weken niet thuis hoeven te blijven.

Maar hoeveel dagen quarantaine hebben we nodig om ons bewust te worden van het woord´ bewust´? In plaats dat we er in Spanje deze dagen massaal op uit trekken, zijn we binnen. Dagen klinken hetzelfde als nachten. En vroeg of laat komt iedereen op een moment dat ook gedachten naar binnen keren. En daar is nu heel veel tijd voor. In deze sprekende stilte komen we een beetje dichter bij onszelf. Levensgrenzen vervagen en de een gaat keuzes maken, de ander beslissingen en sommigen goede voornemens…

Ik doe hard mijn best om (met honderd procent respect voor alle zieken en overledenen en hun nabestaanden) het positieve hier uit te halen. Heb jij dat ook? Dat je kleine dingen veel meer gaat waarderen. Dat het woord vrijheid opeens een heel andere betekenis voor je krijgt. Als gewone dingen ineens niet meer gewoon zijn besef je opeens hoe bijzonder ze zijn. En dat het zijn voordelen heeft als je enkel bij de dag kunt leven.

Een van de bijzondere dingen is dat, nu moeder aarde zucht, de natuur zich onvoorstelbaar snel herstelt. Konden we de natuur ieder jaar maar een maandje adempauze geven. Wat zou dat mooi zijn. Maar natuurlijk zit er ook een donkere kant aan het gebeuren. Dan denk ik aan alle mensen die hun baan kwijt zijn, aan alle zelfstandigen die het hoofd niet boven water kunnen houden. Aan de guillotine die boven de toeristensector hangt. Voor deze bedrijven en ondernemers is de Lock down ook een regelrecht drama.

Dankzij geweldige creatieve initiatieven en social media reizen we voorlopig virtueel de wereld rond. En dat zal nog wel even zo blijven. Ik ben een voorstander van duurzaam toerisme en denk dan meteen: Als we er achter kunnen komen dat we uitstekend kunnen thuiswerken, dan kunnen we ook besluiten om vanuit huis de wereld te ontdekken. Maar ja, dat is misschien niet de bedoeling. Op die manier keren we misschien nog meer in onszelf, en raken we nog afhankelijker van ons beeldscherm.

In ieder geval zouden we kunnen beginnen het eerst wat dichter bij huis te zoeken. Dat zal de economie nodig hebben. We moeten straks met elkaar een heleboel opnieuw opbouwen want er zal veel veranderen. We leven straks in een andere wereld. En ik hoop werkelijk dat er op het gebied van toerisme iets gaat veranderen. Is het echt nodig om de hele wereld over te vliegen om je Instagramaccount te vullen? Of kunnen we gewoon genieten van de dingen om ons heen?

Het zal nog even duren, maar straks kunnen we weer genieten van als het moois dat Spanje ons te bieden heeft. En dat schitterende Spanje heeft straks óns nodig. De hoteleigenaar, de restauranthouder en de lokale middenstander hebben ons nodig. Laten we straks met zijn allen door Europa´s indrukwekkendste erfgoed reizen en tegelijk ons steentje bijdragen om Spanje er weer bovenop te helpen. Met zijn allen. In plaats van #Ineedspain is het #Spainneedsyou

Voorlopig moeten we nog even binnen blijven. Maar de positieve berichten, die voorzichtig gemeld worden, geven ons hoop. En kracht, om onze persoonlijke Expeditie Robinson vol te houden. De emotionele tsunami in mijn hoofd begint plaats te maken voor trots. Trots op mezelf, trots op mijn omgeving en trots op Spanje! Straks kunnen we het leven weer vieren en weer dansen en zingen. Straks kan ik zonder buikpijn weer boodschappen doen. Straks zal ik weer een visje kunnen eten aan het strand!

En met een glimlach kijk ik op televisie naar het nieuws, naar de eenzame vrouw die in haar dorp in het het schemerdonker, in het zwart gekleed  met in de ene hand een brandende kaars en in de andere  hand een vuiliszak, haar stille paasprocessie loopt.

Voor iedereen die het zwaar heeft: Verlies de moed niet en heb vertrouwen. Hou contact met je hart en met positieve gedachten. Dan zijn we op de goede weg.

Hou vol! Doe leuke dingen, leef bewust en wees lief voor elkaar. Ook na de lockdown!