Het is nacht en het is druk in de smalle straten van Malaga. Te druk. Honderden mensen schuifelen langzaam voort in een hecht stoet. Mannen in lange pijen met de puntkap in de hand proberen er gehaast tussendoor te schieten. Ze zijn laat.

Semana Santa, de goede week, is een hele belangrijke week in Spanje. Er zijn twee manieren om deze week te vieren. Je sluit je aan bij de religieuze processies die dag en nacht door de straten trekken, of je trekt er met de hele familie op uit naar het strand. Maar je blijft in ieder geval niet thuis!

Het is één uur in de nacht van Witte Donderdag op Goede Vrijdag. We staan op een volgepakte Plaza. Duizenden toeschouwers houden hun adem in. Achter vier enorme kandelaars komt een enorme baar tevoorschijn met een levensgrote lijdende Christusfiguur. Hij draagt een  groot en zwaar kruis en zijn gelaat is vertrokken van de pijn. Jesús is bezig aan zijn lange tocht door de straten van Malaga en zal pas tegen de dageraad terugkeren.

De processies zijn indrukwekkend in hun overdaad. Dit jaar ben ik er bij in Malaga. Een must als je in Andalusië woont. Je moet het één keer in levenden lijve meemaken. Voorlopig voel ik mij vooral erg ongemakkelijk tussen de mensenmassa. Ook ik houd mijn adem in, maar dat is eerder omdat ik helemaal klem sta. Ik aanschouw het enorme spektakel, tronos ( baren) van een paar duizend kilo die worden gedragen door devote mannen. Ik ben onder de indruk van de slepende ritmische tred van de dragers en luister naar de roffelende trommen en snerpende trompetten. Er gaat iets triest en magisch uit van die klagende klanken.

Als je het niet weet, schrik je in eerste instantie van de dracht van de Nazireeërs met hun lange pij en puntkap met kijkgaten. Veel mensen associëren het met de Ku Klux Klan. Begrijpelijk maar onterecht, want de Amerikaanse racistische beweging heeft niets te maken met de broederschappen in Spanje waarvan sommigen al honderden jaren bestaan. Toch geeft het een onbehaaglijk gevoel. En tegelijkertijd is het indrukwekkend. Ik bewonder de devotie van de toeschouwers en de kracht en het doorzettingsvermogen van de dragers.

Na drie uur ademnood ben ik wel zo een beetje klaar. Is het nog niet afgelopen? Nee, het is nog lang niet afgelopen. Malaga neemt zijn Semana Santa bloedserieus. Iedere dag en iedere nacht trekken er stoeten door de straten. Maar mijn voeten doen inmiddels pijn van het staan en het gepor van ellebogen in mijn zij begint mij te irriteren. Bovendien zijn mijn oren het trieste getrompetter zat.

Ik begin de lange tocht naar mijn auto die ik ver buiten het centrum moest parkeren. Twee uur later sta ik uitgeput op de parkeerplaats. Je moet er wat voor over hebben, uiteindelijk voel ik mij solidair met Jesus. Maar die heeft uiteindelijk wel meer te lijden dan ik. Ik heb het een keer meegemaakt. Voor volgend jaar weet ik het wel. Dan sluit ik mij aan bij de lange stoet files richting strand en beleef ik de Semana Santa met mijn voeten in het warme zand.