Ik zit in een schuur. Aan een formica tafel zitten vier mannen in pak. Hun glanzend gepoetste schoenen steken af tegen de stoffige cementen vloer. Vier glimmende koffertjes staan ieder naast een roestige stoelpoot. Er gaat hier onderhandeld worden. Op tafel staat het goud. Vloeibaar…

Eigenlijk kom ik toevallig in dit filmdecor terecht . Ik heb olijfolie nodig en stap met mijn rafelige rieten mand de schuur binnen van ons plaatselijk olijfoliefabriekje. Ik tref Mari Carmen keurig gekleed aan met een blos op haar wangen en vraag haar of er misschien een feestje is. Meestal loopt ze in een oude broek en een bevlekt gebloemd keukenschort. Mari Carmen legt mij uit dat ze de keuringsdienst op bezoek heeft uit Malaga. Ze nodigt mij uit om er bij te komen. Ik heb het idee dat ze zich zo wat veiliger voelt, een extra vrouw in huis.

De koffertjes worden op schoot genomen en worden gelijktijdig open geklapt. Er komen vier blauwe proefglazen uit, speciaal voor olijfolie. Mari Carmen fluistert in mijn oor dat het blauwe glas voorkomt dat de proever onbewust wordt beïnvloeddoor de kleur van de olijfolie. Het vocht wordt voorzichtig in de glazen gegoten en deze worden op temperatuur gebracht in de handpalm. Even later klinkt er een zacht geslurp. Dat hoort blijkbaar bij het olie proeven. Er wordt geroken, geslurpt, gesnoven en geslikt. Er valt regelmatig een lange stilte die er voor zorgt dat er een spanning in de lucht komt te hangen. Even later word mij ook een blauw glaasje aangereikt. Ik moet zeggen, het is even oefenen, maar al gauw krijg ik de smaak te pakken. Verwarmen, ruiken, slurpen, snuiven en slikken. Ik heb het snel onder de knie. De smaak vloeit langs mijn papillen. Wat ik precies proef is moeilijk te omschrijven. Het ene moment proef ik zout, het andere moment iets fruitigs en daarna een combinatie van bitter en peper. Ik hoop wel dat de positieve digestieve werking even op zich laat wachten.

Ik koop uitsluitend olijfolie bij onze lokale boerin. Zij verkoopt flessen goudgeel bijna groene natuurlijke olie. Dit is de eerste pers. Iedere winter zie ik wagens vol met olijven aan komen rijden. De aceitunas worden op een enorme berg gestort . Als de campagne eenmaal begint worden de olijven met water gespoeld en direct geperst. Dat is dan de koude pers.

Als de olijven zijn geperst komen de resten en de pulp terecht in grote bakken. Deze worden afgevoerd naar andere fabrieken waar er een tweede maal onder hoge hitte olie uit geperst wordt. Deze olie wordt geraffineerd en is uiteraard van veel mindere kwaliteit.

Maar ik moet even bij de les blijven. De vier heren zijn tevreden en kijken Mari Carmen goedkeurend aan. De stilte maakt plaats voor een serieus diepzinnig gemompel. Het natuurlijk sap krijgt een hoog cijfer en Mari Carmen mag op haar etiketten vermelden dat ze 100% ecologisch Aceite de Oliva Extra Virgen verkoopt. De heren bergen hun speciale glaasjes op en likken hun lippen nog eens af. Ze slaan het stof van hun koffertjes en stappen in hun glimmende auto. Mari Carmen duwt ieder snel een fles in de arm. Ze glundert. En ik ook. Je zult maar het geluk hebben om om de hoek een vriendin te hebben wonen die leverancier blijkt te zijn van extra maagdelijk vloeibaar goud.