Het is vrijdagochtend 28 februari, Dia de Andalucia. Vanuit de Sierra blaast er een gure wind naar het dorp. Ik sta in een tent en ik ben ingedeeld bij de tomaten. El Burgo viert ieder jaar El Dia de los Siete Ramales, en dat betekent dat er honderden kilo´s tomaten, paprika, knoflook, uien en asperges geschild moeten worden. Die worden vervolgens gebakken in een enorme pan en daarna gemengd met stukjes brood. Op dit traditionele feest komen veel mensen af, want rond etenstijd worden gratis bordjes soep uitgedeeld. Blijkbaar zijn niet alleen de Nederlanders gek op ´gratis´.

Ik krijg een mes en een heel groot formaat afwasbak in mijn handen geduwd en word aan het werk gezet. Voorlopig bestaat mijn taak uit het fijnsnijden van tien kilo tomaten. Aan de knoflooktafel wordt hevig gediscussieerd over de hoeveelheid teentjes die gepeld moeten worden. De aspergedames zijn al flink op dreef. Inmiddels loopt de tent lekker vol en stoere mannen gieten tientallen flessen goudgele olijfolie in pannen met een diameter die groter is dan een vrachtwagenwiel.

De eerste teilen met gehakte groenten worden doorgegeven. En zoals de traditie wil, staan de mannen met een soort houten hooivork het geheel te roeren. Er komen steeds meer bezoekers op de heerlijke geur af. Ondertussen sta ik te zwoegen om mijn tweede afwasbak te vullen. Er klinkt muziek en gekwebbel. De sfeer is gezellig en gemoedelijk.

In Andalucia is het vandaag een feestdag. Er wordt herdacht dat de regio Andalusië op 28 februari 1980 als autonome regio werd erkend door de regering. De dag staat in heel Andalusië in het teken van de culturele identiteit van Andalusië. En in El Burgo doen ze er een schepje bovenop door de traditionele soep met de zeven ingrediënten te bereiden.

De tent is ondertussen flink vol. Als voorgerecht worden er plastic bordjes doorgegeven met een ware delicatesse: sla die ruim begoten is met olijfolie uit de omgeving. De sfeer wordt uitbundiger. Er verschijnen mensen met groen-witte sjaaltjes, de kleuren van de Andalusische vlag. Hoe kun je beschrijven wat de mensen nu voelen? Het is geen nationalisme, maar het is wel trots. Trots op Andalusië, trots op Blas Infante, de jurist en vrijheidsstrijder die in 1936 op de vooravond van zijn presidentschap van de deelstaat werd neergeschoten.  Het zijn vooral de oudere mensen die zich deze dag bewust zijn van de betekenis van de Dia de Andalucia. De jongeren komen voor de pret. Én voor de soep.

Het grote moment is aangebroken. Er vormt zich een lange rij. De Burgeños hebben hun zelfgemaakte houten mok meegenomen. De ´buitenstaanders´moeten het doen met een plastic bordje. Ondertussen is de groentewok gemengd met broodkorstjes. Van een soep is nauwelijks sprake. De dikke brij wordt verdeeld en op iedere portie wordt een glanzend gebakken ei gedeponeerd. De feestvreugde is compleet. De zeveningrediëntensoep smaakt heerlijk en vult goed. En daar gaat het om in Andalusië. Wie er bij is begrijpt het, er bestaan twee regio´s in Spanje: het Noorden… en Andalusië.