Ieder jaar rond 17 januari worden de dieren gezegend tijdens een grote viering in het dorp. Nu heb ik op de Canarische eilanden gewoond en regelmatig naamdagen gevierd van de heilige Juan, José, Cristobal en Pedro, maar de viering van San Anton is voor mij volkomen nieuw.

Ik begeef mij samen met mijn dochter nieuwsgierig naar de ingang van de kerk op het dorpsplein en zie met verbazing dat het hele plein vol staat met prachtig versierde paarden. Ook staan er kinderen met vogels in kooitjes,  cavia´s in hokjes, kleine hondjes in schattige truitjes en katten in mandjes. Ik ontwaar zelfs een boer met een geit, een groot hok op wielen met daarin een big en nog veel meer viervoeters en vogelsoorten.

Sint Antonius werd omstreeks het jaar 250 geboren in Egypte. Zijn ouders waren welgestelde mensen. Na hun dood schonk Antonius op twintigjarige leeftijd al hun bezittingen aan de armen en ging zelf zeer sober en eenzaam in de woestijn leven. Het was een barmhartig man met veel liefde voor mens en dier.

Op het volle dorpsplein manouvreren wij ons tussen de paarden door. Onhandig de enorme paardenvijgen ontwijkend staan we al snel vooraan om de bijzondere plechtigheid bij te kunnen wonen.

Zenuwachtig, in een poging haar cavia te beschermen drukt een meisje het beestje dicht tegen zich aan. Er komen piepende geluidjes uit.

Dan gaat de deur van de kerk open en komt de priester het plein op. Hij wordt gevolgd door zes dragers die de eer hebben het enorme beeld van San Antonius te mogen dragen tijdens de processie.

Anton staat opgepoetst op een grote baar die versierd is met enorme boeketten bloemen. Achter het beeld lopen dames in zondagse rokken en op hoge hakken. De stoet begeeft zich door een labyrint van steegjes naar een ander plein, gevolgd door tientallen paarden en andere wezens uit de Ark van Noach.

Eenmaal op het grote plein aangekomen stelt iedereen zich op om de zegening in ontvangst te nemen. Terwijl de priester met het wijwaterkwast  zwaait mompelt hij de woorden:” Dat San Antonius je trouw en zachtmoedig moge maken”. Het eerste paard knippert met zijn ogen en maakt een schrikbeweging. Dan geeft zijn baas de sporen waarna het paard in vol galop wegsprint. Vele paarden volgen, de machoruiters zorgen voor een eerste klas spektakel terwijl ze hun stoere ruiterskunsten vertonen.

Onze buurman komt te paard naar ons toe. Het witte overhemd met ruches steekt oogverblindend af tegen de zwarte vacht van zijn prachtige hengst. ” Venga“, roept hij tegen mijn dochter , “kom maar achterop en rij een stuk mee”! Maar verlegen schudt Sara haar hoofd. “Vamos”, zegt hij nu tegen mij en hij maakt een uitnodigend gebaar naar achteren, naar het felgekleurde rode stoffen zadel. Even sta ik op het punt om de uitnodiging aan te nemen, maar op tijd realiseer ik mij dat er vele ogen van de op zijn zondags geklede dames op mij gericht zijn, en kan ik een spontane reactie nog net onderdrukken. “Muchas gracias” stamel ik, “otro dia” (een andere keer), denk ik hoopvol!

Vuurpeilen worden afgestoken om de feestvreugde te verhogen en de arme dieren, juist bekomen van het gespetter lopen met de staart tussen de benen van schrik. De poezen wrijven met hun pootjes hun kopjes droog, de honden schudden eens flink met hun kop en het varken ligt lekker te rollen. Terwijl de priester de mis voortzet galopperen paarden heen en weer en geeft een muilezel hinnekend zijn mening. Men gaat zitten aan enorme tafels om te genieten van bordjes paella en glaasjes muscatwijn die worden rondgedeeld . Wij nemen plaats naast een jongen met een versierde kip op zijn schoot. Onder tafel staan manden vol met gezegende postduiven. Blijkbaar heb ik de Spaanse dierenliefde onderschat.

Naarmate de middag vordert en de muscatflessen leeg raken worden de ruiters steeds meer overmoedigd en tonen ware staaltjes van cowboy kunst!

Als de schemering invalt laten wij het feestgedruis achter ons en lopen langs stellen die de pasa doble dansen op muziek van de plaatselijke fanfare. Eenmaal thuis knuffelen we onze hond en onze kater. We beloven ze plechtig dat ze volgend jaar mee mogen. Dan lopen we naar het terrein van onze buurman om de magere jachthonden even los te maken van hun té korte touw zodat ze zich kunnen bewegen en de poten kunnen strekken. Met dankbare ogen eten ze de paellarestjes en stukjes chorizo die we voor ze hebben meegenomen.