Het is een prachtige donderdag in januari. Als ik opsta zie ik een strakblauwe lucht. De Spaanse zon schittert me tegemoet. Mijn programma vandaag bestaat uit het regelen van papieren en een bezoekje aan de markt.

De dag begint meteen al verkeert. Als ik de douchekraan open draai blijkt dat we geen water hebben. Dat is geen ongewoon verschijnsel. Het werkt echter bij mij hetzelfde als met het verkeerde been uit bed stappen. Geïrriteerd bel ik de gemeente. De funcionaris vertelt mij dat er vandaag óf ´mañana´  iemand langs zal komen.

Zonder te hebben gedouched en zonder mijn kopje koffie verlaat ik mopperend  het huis en ga ik op weg naar het ´buro de trafico´ om mijn rijbewijs te laten verlengen. De betreffende persoon is vandaag niet aanwezig en via een papier op de deur word ik verzocht ´mañana´ terug te komen. Dat schiet lekker op vandaag!

Ik rij door naar het verzekeringskantoor om een stapel papieren in te leveren om mijn verzekering te regelen. Maar nadat ik drie kwartier in de rij heb gestaan en er geen schot in de zaak komt besluit in ´mañana ´maar weer een nieuwe kans te wagen. ´Mañana´ betekent in Spanje niet letterlijk morgen. Dat heb ik in de twintig jaar dat ik hier woon nu wel geleerd. ´Mañana´ betekent: wanneer weten we niet, maar in ieder geval niet vandaag…

Ik besluit mijn planning te vergeten en naar de markt te gaan. Voor mijn afspraak met de tandarts ben ik nu toch al te laat. Ik ben na zoveel jaar toch aardig ingeburgerd in España, maar het mañana-gevoel krijg ik maar niet onder de knie denk ik terwijl ik ongeduldig een kopje koffie bestel op een terras bij de markt.

Naast mij zit een oude man. Hij draagt een wit overhemd met korte mouwen. Hij kijkt voor zich uit. Het menselijke lint dat aan hem voorbij trekt lijkt hij niet te zien. Hij kijkt naar de lucht en oogt zeer tevreden.´Wat duurt het lang he´ klaag ik tegen hem, want ook hij heeft al een eeuwigheid geleden zijn ´café solo´ besteld. Hij haalt zijn schouders op en zegt:  ‘We moeten niet zo klagen. Zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar ´señorita´. Soms zit het mee en soms zit het tegen.’

´Maar u zit toch ook al een kwartier op uw ´café´ te wachten?´ probeer ik nog eens. Hij haalt zijn fragiele schouders op. ‘Ach, mijn vrouw is twee jaar geleden overleden. Sindsdien maak ik mij niet meer zo druk. Ik heb weinig nodig om te leven. Als ik de zee en de zon zie ben ík gelukkig. En mijn kinderen en kleinkinderen, natuurlijk.’ , zegt hij met een glimlach. Ondertussen komt de ober langs en kunnen we beiden genieten van ons welbegeerde kopje koffie. De oude man staart alweer voor zich uit. Even later zeg ik hem gedag.

Terwijl ik over de markt loop denk ik terug aan zijn woorden en denk erover na. Ik kan me soms als een echte Hollander nog druk maken om de kleinste dingen die niet goed of niet meteen geregeld zijn. Maar opeens ben ik het mij weer bewust, Mañana betekent niet alleen morgen maar ook “ergens in de eeuwigheid” en dit heeft zijn voor én zijn nadelen.

Alsof ik niet al jaren in Spanje woon maar vers en bleek net uit het vliegtuig vanuit Nederland stap denk ik: Maar dit is waar ik destijds voor naar Spanje ben gekomen: aan de ene kant het bruisende, temperamentvolle leven, en aan de andere kant het mañana-gevoel. Het genieten van het leven. Na vandaag komt er gewoon weer een nieuwe dag. Dus waar maak ik me druk om? Ik weet wat ik vandaag ga doen. Een mooi plekje zoeken en genieten en mij nergens druk over maken . ´Mañana´ zien we wel weer verder , je leeft maar één keer. Dankbaar denk ik aan de woorden van de oude man, die mij onbewust iets heeft meegegeven om over na te denken.