Ons bergdorp telt ongeveer 3000 inwoners. In de gemeenteraad hebben de burgemeester en drie betaalde wethouders zitting. Met nog eens acht wethouders, die dit werk naast hun gewone baan doen, vormen ze een groepje van elf. Dat is prettig op het moment dat er over bepaalde zaken gestemd moet gaan worden.

Op een partijbijeenkomst in het voorjaar deelt de burgemeester mee dat hij zich, na 28 jaar trouwe dienst, niet herkiesbaar zal stellen. Hij gaat samen met zijn vrouw van zijn welverdiende rust genieten. Boze tongen beweren dat hij daar ook alle middelen voor heeft, want in de kleine bergdorpjes aan de Costa del Sol is het een openbaar feit dat er flink onderhandeld wordt om bouwvergunningen te bemachtigen.

De commotie is groot als de burgemeester de nieuwe kandidaat voorstelt als lijsttrekker: de pastoor! Dat is in toch wel zeer bijzonder. Onze 30 jaar jonge pastoor gaat de lijst voeren voor de Partido Popular.

Hij is een innemend persoon, staat altijd klaar voor zijn trouwe luisteraars en is bovendien modern. Tijdens de dorpsfeesten loopt de geestelijke José in spijkerbroek en krijgt hij het hele dorp aan het dansen.

Bij elke festiviteit is hij aanwezig; om kinderen te troosten, ouderen een schouderklopje te geven, en vrouwen een vriendelijke blik toe te werpen. De stemmen van gepensioneerden én vrouwen met romantische dromen heeft hij praktisch al in zijn zak.

Dat de pastoor ervaring heeft in public relations wordt nog eens bevestigd tijdens Pasen. Met een groep van 40 parochianen, van jong tot oud, wordt het paasverhaal, compleet met balkende ezels, kakelende kippen en huilende baby´s in de open lucht ten tonele gebracht. En de pastoor speelt, u raadt het al, de rol van Jezus. Nooit heb ik deze rol zo gepassioneerd zien spelen. Het volledige dorp is onder de indruk van de overtuigende wijze zoals hij zijn discipelen en zijn volk toespreekt.

De Andalusische harten vullen zich met smart op het moment dat hun pastoor zich werkelijk laat kruisigen. Menig toeschouwer laat de tranen de vrije loop. Gelukkig zijn de spijkers vervangen door stevige stukken touw… Maar de bloedende striemen op zijn rug als gevolg van de zweepslagen zijn wel echt! Het gevolg? De weken tussen Pasen en de verkiezingen staat de pers bol van publiciteit over ons dorp en zijn toekomstige burgemeester. De foto van onze leider in spé, lijdend aan het kruis, staat in alle kranten!

Enkele dagen na de Semana Santa legt de pastoor zijn ambtskleed af en gooit zich vol overgave, gestoken in een keurig pak, in de verkiezingsstrijd. De pers weet hem inmiddels te vinden en presenteert onze toekomstige dorpsvader bijna als een popidool.

Al snel wordt bekend dat de pastoor op zoek is naar een buitenlandse ingezetene om de post van toerisme en cultuur te gaan bezetten. Misschien is dat wat voor mij? Ondertussen loop ik dagen met mijn c.v in mijn tas, en maak ik een extra ommetje langs de kerk, in de hoop de expastoor tegen het lijf te lopen. Maar met dit soort dingen heb ik nooit geluk. Mijn kans om in de biechtstoel plaats te nemen, en zo een discreet onderonsje te hebben, is inmiddels kleiner en kleiner geworden.

De dagen verstrijken en de inmiddels verkreukelde enveloppe gooi ik uiteindelijk in de prullenbak. De politiek is eigenlijk helemaal niets voor mij.