De tandeloze señora van de kruidenier is zojuist naar de Lanjaron geweest om bronwater te halen. Dit is een plek in de provincie Granada waar het smeltwater van de Sierra Nevada rijkelijk via allerlei natuurlijke bronnen ontspringt. Een vrij ongewoon verschijnsel in Andalusië, waar water schaars is en men zuinig moet doen met dit kostelijke vocht van Moeder Aarde.

De señora had mij al een paar keer gecomplimenteerd met mijn Spaans. Ze wil maar niet geloven dat ik buitenlandse ben. Ik laat me dat welgevallen en gevleid luister ik vervolgens naar haar verhalen. Ze maakt mij nieuwsgierig naar het bronwater van San Vicente. Dat is ook bronwater uit de Lanjaron, maar met een zeer heilzame werking. Deze bron is echter zeer moeilijk te vinden. Mijn tandeloze señora verzekert me dat ik de weg kan vragen in het dorp, en dat men mij, omdat ik zo vloeiend Spaans spreek de weg wel zal wijzen naar de geheime bron.

Een dag later vertrek ik met de auto naar de Lanjaron. Het dorp heeft welgeteld één straatje. Ik tel er acht terrasjes, zes souvenirwinkeltjes, een immense Spa en drie winkels waar vooral jerrycans, waterflessen en tankjes worden verkocht. In mijn vloeiende Spaans vraag ik een watertankverkoper de weg naar de bron van San Vicente. ‘San Vicente?’ vraagt de man argwanend, terwijl hij wat doppen schoonpoetst. ‘Wat wilt u zoeken bij de bron van San Vicente? Hier in de straat is de bron van Lanjaron, en iets verder over de brug stroomt op twee plekken het water van La Capilla, heel gezond water, goed voor uw ogen’, vertelt hij, terwijl hij me doordringend aankijkt. Maar ik zoek helemaal geen water voor mijn ogen, ik heb uitstekende ogen. Ik wil naar de bron van San Vicente.

Teleurgesteld neem ik plaats op een terrasje voor een glaasje bronwater. Al snel raak ik in gesprek met een heer uit Malaga. Het toeval wil dat deze señor juist op weg is naar de bron van San Vicente om een achttal twintig liter tanks die hij achter in de auto heeft staan, te vullen. ‘Encantado, mi nombre es Carlos’, zegt hij terwijl hij mij een stevige hand geeft. Hij wil mij de weg wel wijzen en stelt voor dat ik hem met de auto volg. Over een smal steegje rijden we via een kronkelweg ergens naar boven, en net als ik denk dat het niet zo’n veilig idee is om een onbekende man naar de middle of nowhere te volgen, stoppen we bij een een plek waar kristalhelder water krachtig uit een rotswand stroomt.

Carlos reikt mij een beker aan. Ik proef het geneeskrachtige water. Het heeft inderdaad een zuivere smaak, met een licht ijzergehalte. Na de eerste beker voel ik me al heel anders. Of zou dat liggen aan de hazelnootbruine ogen van Carlos die mij vriendelijk aankijken? Terwijl deze stoere vent met allerlei hulpstukken zijn tanks vult, heb ik de mogelijkheid mijn plastic literflessen met dit felbegeerde vocht te vullen. Dankbaar neem ik afscheid nadat ik eerst nog even armen, benen en gezicht onder de sprankelende straal afspoel. Je weet nooit waar het goed voor is… Ik heb de behoefte de kraan dicht te draaien, want in Andalusië, waar we altijd zuinig met water omgaan, is het een vreemde gewaarwording al dit kostelijke heldere vocht zomaar te zien wegstromen.

Met de twee flessen onder mijn arm loop ik naar mijn auto, en juist als ik in wil stappen voel ik een hand op mijn schouder. Ik draai me om en kijk wederom in de prachtige ogen van de Spaanse caballero. Hij nodigt mij uit om een kopje koffie te drinken in het dorp. Even later zitten we druk pratend met een kopje koffie én een glaasje Lanjaronwater in het enige kleine straatje van het dorp. Enorme transportwagens met de naam ´Lanjaron´ rijden af en aan met kratten vol dorstlessend water. Carlos staat erop een Andalusisch schaaltje voor mij te kopen in een van de souvenierswinkels.

Als we een uurtje later afscheid nemen heb ik zijn betoverende spontane ogen in mijn hart gesloten. Zijn telefoonnummer staat in mijn agenda. De rest van de week denk ik bij ieder slokje water dat ik drink aan de bijzondere ontmoeting bij de geneeskrachtige bron. Werkelijk, ik voel mij met de dag fitter en energieker worden.